काल माझा वाढदिवस होता. वाढदिवस म्हटला की आपल्याला अनेक गिफ्ट्स दिली जातात किंवा मिळतात. ह्या 'दिल्या जाणाऱ्या' गिफ्ट्स चा आपल्याला अंदाज असतो मात्र 'मिळणाऱ्या गिफ्ट्स' ह्या अनपेक्षित अन सुखद असतात, असा माझा अनुभव आहे. असाच एक लई भारी गीफ्ट काल मला मिळालं. आणि ते म्हणजे एक 'ब्लॉग स्पॉट....' .
हा ब्लॉग पुण्यात राहणाऱ्या एका मुलीने लिहिलेला आहे. आणि गंमत म्हणजे हे लेकरू फक्त १० वर्षाचं आहे. म्हणजे ज्या वयात मी शुद्धलेखन गिरवत होतो त्या वयात हि मुलगी चक्क ब्लॉग लिहिते... म्हणून मला तिचं जाम कौतूक वाटलं. गेले तीन चार दिवस नेट वर 'आण्णा हजारे चूक की बरोबर' हा वाद घालून कंटाळा आला होता. असं असताना ह्या टीन्गु चा ब्लॉग वाचणं हा अतिशय धम्माल अनुभव होता.
आपल्या वयाला शोभतील असे विषय ..त्याच वयाची भाषा ... चार ओळी वाचल्या तरी आपल्याला बालपणात घेऊन जाईल अशी शैली.
ऐकून तुम्हालाही गंमत वाटेल...पोस्ट चे विषय होते, माझे आजोबा, माझी आजी, माझी आई, माझे बाबा अन माझा छोटा भाऊ. :-)
जे विषय निबंधाच्या वहीत लिहायला पण मुलं कंटाळा करतात, ते विषय ह्या चिमुरडीने ब्लॉग वर लिहिलेत. त्या चिमुकल्या मेंदूतून काय काय प्रकट झालंय ते आपण प्रत्यक्षच वाचा, मी फक्त माझी excitement share करतोय.
Saieepuranik.blogspot.com
सई ची भाषा वाचून शंकाच उरत नाही की हा ब्लॉग खरच तिने स्वत: लिहिलाय म्हणून. कदाचित आई, बाबांनी ब्लॉग तयार करायला मदत केली असेल पण 'ब्लॉग म्हणजे काय?, आपला पण स्वत: चं एक ब्लॉग असावा, ह्या विचार पर्यंत ती वयाच्या दहाव्या वर्षीच पोहोचली, ह्याचा श्रेय तिला दिलंच पाहिजे. आणि त्याहीपेक्षा नंतर विषय निवडणे, ब्लॉग वर देवनागरी मध्ये लिहिणे ह्या गोष्टी सोप्या नव्हेत .
पूर्वी ४० वर्षांनी एक पिढी बदलायची. आता मात्र चार वर्षांनी पिढी बदलते आहे. अशा वेळी मोठ्या माणसांनी हे समजून घेतल पाहिजे की या मुलांशी वागतांना फार सावध राहील पाहिजे. या मुलांना मोठी माणस 'मोठेपणाच्या' अधिकाराने दडपून टाकू शकत नाहीत. या मुलांच्या हातात व्यक्त होण्यासाठी इंटरनेट सारख माध्यम आहे.
या मुलांच्या पालकांना आणि शिक्षकान्नाही हे पचवणं फार अवघड जाणार आहे की आपल्याला न येणाऱ्या अनेक गोष्टी ही मुल सहज करतात.
आपण या मुलांची माध्यम आणे व्यक्त होण्याचे परिभाषा जितक्या लौकर शिकू तितके आपले त्यांच्याशी सम्बन्ध चांगले राहण्याची शक्यता जास्त आहे... आणि आपण जर वेळेत ही परिभाषा शिकलो नाही... पण मला वाटत आपल्याला आता ते न शिकण्याचा पर्याय उरलेलाच नाही.
हा ब्लॉग पुण्यात राहणाऱ्या एका मुलीने लिहिलेला आहे. आणि गंमत म्हणजे हे लेकरू फक्त १० वर्षाचं आहे. म्हणजे ज्या वयात मी शुद्धलेखन गिरवत होतो त्या वयात हि मुलगी चक्क ब्लॉग लिहिते... म्हणून मला तिचं जाम कौतूक वाटलं. गेले तीन चार दिवस नेट वर 'आण्णा हजारे चूक की बरोबर' हा वाद घालून कंटाळा आला होता. असं असताना ह्या टीन्गु चा ब्लॉग वाचणं हा अतिशय धम्माल अनुभव होता.
आपल्या वयाला शोभतील असे विषय ..त्याच वयाची भाषा ... चार ओळी वाचल्या तरी आपल्याला बालपणात घेऊन जाईल अशी शैली.
ऐकून तुम्हालाही गंमत वाटेल...पोस्ट चे विषय होते, माझे आजोबा, माझी आजी, माझी आई, माझे बाबा अन माझा छोटा भाऊ. :-)
जे विषय निबंधाच्या वहीत लिहायला पण मुलं कंटाळा करतात, ते विषय ह्या चिमुरडीने ब्लॉग वर लिहिलेत. त्या चिमुकल्या मेंदूतून काय काय प्रकट झालंय ते आपण प्रत्यक्षच वाचा, मी फक्त माझी excitement share करतोय.
Saieepuranik.blogspot.com
सई ची भाषा वाचून शंकाच उरत नाही की हा ब्लॉग खरच तिने स्वत: लिहिलाय म्हणून. कदाचित आई, बाबांनी ब्लॉग तयार करायला मदत केली असेल पण 'ब्लॉग म्हणजे काय?, आपला पण स्वत: चं एक ब्लॉग असावा, ह्या विचार पर्यंत ती वयाच्या दहाव्या वर्षीच पोहोचली, ह्याचा श्रेय तिला दिलंच पाहिजे. आणि त्याहीपेक्षा नंतर विषय निवडणे, ब्लॉग वर देवनागरी मध्ये लिहिणे ह्या गोष्टी सोप्या नव्हेत .
पूर्वी ४० वर्षांनी एक पिढी बदलायची. आता मात्र चार वर्षांनी पिढी बदलते आहे. अशा वेळी मोठ्या माणसांनी हे समजून घेतल पाहिजे की या मुलांशी वागतांना फार सावध राहील पाहिजे. या मुलांना मोठी माणस 'मोठेपणाच्या' अधिकाराने दडपून टाकू शकत नाहीत. या मुलांच्या हातात व्यक्त होण्यासाठी इंटरनेट सारख माध्यम आहे.
या मुलांच्या पालकांना आणि शिक्षकान्नाही हे पचवणं फार अवघड जाणार आहे की आपल्याला न येणाऱ्या अनेक गोष्टी ही मुल सहज करतात.
आपण या मुलांची माध्यम आणे व्यक्त होण्याचे परिभाषा जितक्या लौकर शिकू तितके आपले त्यांच्याशी सम्बन्ध चांगले राहण्याची शक्यता जास्त आहे... आणि आपण जर वेळेत ही परिभाषा शिकलो नाही... पण मला वाटत आपल्याला आता ते न शिकण्याचा पर्याय उरलेलाच नाही.
No comments:
Post a Comment